Cichy zabójca zysku

Najbardziej powszechne mykotoksyny, które stanowią zagrożenie dla zwierząt to aflatoksyna, ochratoksyna, fumonizyna, zearalenon, toksyna T-2 i deoksyniwalenol. Niekiedy stężenie mykotoksyn jest tak wysokie, że ich spożycie wywołuje ostrą mykotoksykozę z wyraźnymi objawami klinicznymi. Takimi objawami najczęściej są wymioty, zmiany wjamie ustnej, uszkodzenia wątroby i nerek oraz śmiertelne upadki. Jednakże w większości przypadków nie występują w tak wysokich stężeniach co skutkuje niespecyficznymi objawami. Do nich zaliczyć można obniżone przyrosty dobowe, które mogą być wynikiem obniżenia bariery jelitowej oraz uszkodzeniami kosmków jelitowych. Ponad to, niekorzystny wpływ na układ odpornościowy może prowadzić do zwiększonej wrażliwości na patogeny i brakiem reakcji na szczepienia profilaktyczne. Ogólnie rzecz biorąc, mykotoksyny zwiększają ryzyko pogorszenia stanu zdrowia zwierząt, niższych wydajności, wyższych kosztów leczenia weterynaryjnego co w konsekwencji prowadzi do strat ekonomicznych.

Zarządzanie ryzykiem

Występowanie mykotoksyn zależy od wielu czynników, w tym regionu geograficznego i warunków pogodowych. Pomimo prewencyjnych pomiarów zarówno przed jak i po zbiorach mykotoksyny nadal występują w większości analizowanych pasz. Dokładna ocena ryzyka mykotoksyn jest trudna do oszacowania ze względu na wiele czynników:

• Niepoprawne pobranie próby do analizy
• Obecność „zamaskowanych” mykotoksyn
• Synergiczne oddziaływanie pomiędzy mykotoksynami
• Warunki na gospodarstwie zwiększające wrażliwość zwierząt

Stosowanie skutecznego środka wiążącego mykotoksyny w paszy zapobiega negatywnym skutkom działania mykotoksyn, niezależnie od powyższych czynników.